چاقی یک موضوع اخلاقی است، زیرا افزایش وزن توسط برخی، هزینه‌هایی را بر دیگران تحمیل می‌کند. به همین دلیل است که برخی می‌گویند افراد چاق باید مشمول هزینه‌های مضاعف حمل‌ونقل شوند و یا از غذاهای با محتوای چربی و قند بالا که باعث چاقی می‌شوند، مالیات بیشتری گرفته شود. طبق آمار سازمان جهانی بهداشت (WHO)، در سال 2022 تعداد افراد چاق در جهان از مرز یک میلیارد نفر گذشته است. اکنون، از هر هشت نفر، یک نفر مبتلا به چاقی است. چاقی در میان بزرگسالان از سال 1990 تاکنون بیش از دو برابر شده و در میان کودکان و نوجوانان (5 تا 19 سال) چهار برابر شده است. داده‌ها همچنین نشان می‌دهد که 43% از بزرگسالان در سال 2022 اضافه‌وزن داشته‌اند. اما آیا وزن افراد یک موضوع صرفا شخصی است؟

در فرودگاه از یک فرد با وزن طبیعی اما دارای اضافه‌بار، هزینه‌ی اضافی دریافت می‌گردد، اما یک فرد چاق که چمدانش وزنی زیر حد مجاز بار دارد، هزینه‌ی اضافی نمی‌پردازد. با این حال، از نظر مصرف سوخت هواپیما، وزن اضافی چمدان یا وزن اضافی بدن، همه یکسان است. وزن یکی از نگرانی‌های اصلی شرکت‌های هواپیمایی است، زیرا هرچه وزن هواپیما بیشتر باشد، سوخت بیشتری می‌سوزاند. سوخت 25% هزینه‌های شرکت‌های حمل‌ونقل را شامل می‌شود. به همین خاطر، خطوط هوایی سال‌هاست از روش‌های مختلفی برای کاهش وزن در پروازها استفاده می‌کنند؛ مانند برداشتن مجلات یا روی آوردن به ظروف و غذاهای با وزن کمتر. برآوردهای شیلا کاهیا اوغلو، تحلیلگر مالی نشان می‌دهد که اگر یک مسافر به طور متوسط پنج کیلو وزن کم کند، این میزان از هزینه‌های هر پرواز یونایتد 1790 پوند می‌کاهد که به معنای صرفه‌جویی 27.6 میلیون گالن سوخت در سال است. با میانگین قیمت سوخت در سال 2023، یونایتد 80 میلیون دلار در سال صرفه‌جویی خواهد کرد.

برآوردهای تونی وبر، اقتصاددان ارشد سابق شرکت هواپیمایی استرالیایی کانتاس نیز نشان می‌دهد که از سال 2000، میانگین وزن مسافران بزرگسال در هواپیماهای آن ایرلاین دو کیلو افزایش یافته است. برای یک هواپیمای بزرگ مانند ایرباس A380، این بدان معناست که 472 دلار سوخت اضافی باید در پرواز سیدنی به لندن سوزانده شود. اگر شرکت هواپیمایی سه بار در روز آن مسیر را در هر دو جهت پرواز کند، در طول سال یک میلیون دلار اضافی برای سوخت باید هزینه شود. وبر پیشنهاد می‌کند که خطوط هوایی، وزن استاندارد مسافر را مثلاً 75 کیلوگرم تعیین کنند. اگر یک مسافر 100 کیلو وزن داشته باشد، برای پوشش هزینه‌های اضافی سوخت، هزینه‌ی اضافی دریافت می‌شود و مسافری که فقط 50 کیلو وزن داشته باشد، به همین میزان تخفیف می‌گیرد. راه دیگر برای رسیدن به این هدف، تعیین وزن استاندارد برای مسافران و چمدان‌ها و سپس درخواست از مردم برای ایستادن بر روی ترازو با چمدان‌های خود است. این برای افرادی که تمایل ندارند دیگران از میزان وزن‌شان مطلع شوند، گزینه‌ی بهتری است.

برخی می‌گویند بسیاری از افراد چاق نمی‌توانند از اضافه‌وزن جلوگیری کنند و آن‌ها فقط متابولیسم متفاوتی با ما دارند؛ پس نباید این‌گونه مجازات شوند! فارغ از غلط بودن این گزاره که چاقی فقط به نوع سوخت‌وساز بدن افراد ربط دارد، باید گفت که نه وزن اضافی و نه بار اضافی، هیچ‌یک به خودی خود جرم نیست و دریافت هزینه‌ی اضافی بابت آن نیز مجازات نیست. این راهی است برای جبران هزینه‌ی واقعی پرواز یک فرد به مقصد؛ به جای تحمیل آن به همسفرانش. پرواز مثلاً با مراقبت‌های بهداشتی متفاوت است و حق طبیعی بشر محسوب نمی‌شود. افزایش استفاده از سوخت هواپیما فقط تبعات مالی ندارد و متضمن هزینه‌های زیست‌محیطی نیز هست، زیرا انتشار بیشتر گازهای گلخانه‌ای، گرمایش جهانی را تشدید می‌کند. از طرفی، وقتی وزن افراد افزایش می‌یابد، تعداد کمتری از آن‌ها سوار اتوبوس یا مترو می‌شوند و همین امر، هزینه‌های حمل‌ونقل عمومی را افزایش می‌دهد. همه‌ی این‌ها فارغ از هزینه‌هایی است که چاقی و بیماری‌های ناشی از آن نظیر بیماری‌های قلبی- عروقی، دیابت، سرطان، کبد چرب و... بر نظام سلامت تحمیل می‌کند. این شواهد برای توجیه سیاست‌های عمومی که از افزایش وزن جلوگیری می‌کنند، موثر هستند. مالیات بر غذاهایی که به طور نامتناسبی در چاقی دخیل هستند – به ویژه غذاهایی که ارزش غذایی ندارند، مانند نوشابه و سایر نوشیدنی‌های شیرین شده با شکر – کمک‌کننده خواهد بود و درآمد حاصل از آن می‌تواند برای جبران هزینه‌های اضافی که افراد دارای اضافه‌وزن بر دیگران تحمیل می‌کنند، مورد استفاده قرار گیرد.

شما مجوز ارسال دیدگاه را ندارید